Mieczysław Długoborski

Specjalizował się w biegach średniodystansowych, a jego najbardziej znaczącym wystąpieniem były igrzyska olimpijskie w Helsinkach w 1952 roku, gdzie brał udział w biegu na 1500 metrów, jednak nie zdołał przejść eliminacji.

Jego sukcesy na krajowej arenie obejmowały zdobycie dwóch medali na mistrzostwach Polski seniorów na otwartym stadionie – srebrnego w sztafecie 4 × 400 metrów w 1952 roku oraz brązowego w sztafecie 3 × 1000 metrów w 1949 roku. W indywidalnym biegu na 1500 metrów w 1952 roku zajął 7. miejsce.

W halowych mistrzostwach Polski seniorów dzierżył dwa srebrne medale w sztafecie 3 × 800 metrów, przywożąc krążki w 1951 oraz 1954 roku.

Rekordy życiowe Długoborskiego prezentowały się imponująco:

• bieg na 800 m - 1:54,2 (14.06.1953),
• bieg na 1500 m - 3:53,4 (28.06.1952).

W trakcie swojej kariery reprezentował kluby sportowe, takie jak Spójnia Wrocław (1949-1950), Gwardia Warszawa (1951-1952) i Polonia Warszawa (1953-1954). W 1951 roku zakończył kurs trenerski, a następnie przez wiele lat pracował jako trener w Gwardii Warszawa i Polonii Warszawa, w której był aktywny od 1952 do 1982 roku.

Mieczysław Długoborski spoczywa w grobie rodzinnym na cmentarzu parafialnym w Pruszkowie (aleja W, rząd I, miejsce 25), gdzie jego osiągnięcia są wspominane oraz szanowane przez społeczność lokalną.