Park Potulickich

Historia tego miejsca sięga drugiej połowy XIX wieku, kiedy to hrabia Antoni Potulicki zlecił jego założenie. Projektantem parku był niemiecki architekt Karol Sparman, który zaprojektował go w zgodzie z ówczesnymi tendencjami architektonicznymi. Kompozycja przestrzenna parku uwzględnia naturalne ukształtowanie terenu oraz układ wodny, który składa się ze starorzecza rzeki Utraty oraz czterech stawów o łącznej powierzchni 8,5 hektara. W okolicy stawów rośnie bogaty drzewostan, w tym olsze, wiązy, jesiony oraz brzozy i lipy, a także różnorodne zbiorowiska roślinności szuwarowej przy dawnym korycie rzeki.

Na największym stawie parkowym znajduje się malownicza wyspa, na której usytuowana jest figura Najświętszej Marii Panny, która wieczorem jest iluminowana. W 2010 roku w sercu parku zainstalowano fontannę, która nie tylko ozdabia otoczenie, ale również pełni istotną funkcję natleniającą wodę. Wszystkie zbiorniki wodne w parku są ze sobą połączone siecią kanałów, a nad nimi wzniesiono dekoracyjne mostki, co dodaje parkowi jeszcze więcej uroku.

Różnorodność flory w Parku Potulickich składa się z cennych okazów starodrzewu, takich jak topole białe i szare, modrzewie europejskie oraz pomniki przyrody, jak olsze czarne, wiąz szypułkowy i jesion zwyczajny. Dzięki tym warunkom przyrodniczym park stał się naturalnym siedliskiem dla licznej fauny, szczególnie dla różnych gatunków ptaków.

Na południowo-zachodnim skraju parku znajduje się zespół pałacowy, który również został wpisany do rejestru zabytków. W jego skład wchodzi Pałacyk Potulickich powstały około 1860 roku, a także oficyna dworska, wozownia oraz lodownia. Przed pałacem stoi rzeźba autorstwa Tadeusza Tchórzewskiego, zatytułowana "Narodziny Narcyza", która została odsłonięta w 1979 roku. Dodatkowo, przy ulicy Bolesława Prusa, na odrestaurowanym murze ogrodzenia parku znajduje się tablica upamiętniająca masową egzekucję z 1943 roku, która jest wpisana do ewidencji Miejsc Pamięci Narodowej.